Zo toxisch

Zo opgelucht ik zaterdag was, zo slecht voel ik me nu!

Na mijn shift werd ik uitgenodigd op de aftrerparty bij Davinia. Het was zo fijn, ontspannen (want geen mentale zorgen meer). Ik was met de auto, had te veel gedronken en bleef daar dus slapen. Normaal vertrek ik weer rond 4,5u, omdat ik geen slechte indruk wil geven aan het gezin, maar nu doe ik dat niet meer. Ik werd om 9u10 wakker, en zag dat Vicki een sms gestuurd had "No friends for gourmette please. I'm not in the headspeace for visitors. I feel extremely let down and some big flow on effects for us with your decision. Not good." BOOM! Mijn schuldgevoel was terug. Wat een fijne start van de dag.

Eenmaal terug, hadden Vicki en ik wat small talk met een fake smile (toch langs mijn kant). Wanneer we beiden binnen waren hadden we nogmaals een 'heart to heart conversation'. Eigenlijk had ik het moeten opnemen.... Bon. Ze gaf een monoloog over commitment  en alle gevolgen van mijn beslissing, die trok ze zeer ver door ( vb. Hoe mijn beslissing  haar collega in problemen zou brengen.). Het voelde aan alsof ze me nog meer schuldgevoel wil aanpraten dat ik al had. Want ja, ik ben me bewust van alles wat ze zei, maar ze bleef het er maar inwrijven. En ik... ik zat daar maar... gesloten lichaamstaal, spelend met mijn ringen, neutraal gezicht, knikkend en slechts half luisterend. "I don not expect you to sit here and knot. I want to hear your opinion, that is how we move forward".

Ze duwt me weg, en ze beseft het niet eens. Gisteren was ik bereid om mijn tijd uit te zitten, maar tijdens deze conversatie (eerder monoloog) besloot ik dat ik NU weg wilde uit het gezin. Ik heb hier geen zin in.

Op zo'n momenten heb ik het moeilijk om mezelf uit te drukken, maar ik slaagde er in om beetje per beetje mijn gevoel uit te drukken. Ik vertelde haar dat ik hier wellicht met een andere motivatie was dan de meeste au pairs: sparen en vrijheid van een wagen i.p.v. de familie ervaring. Wanneer ik besloot om langer te blijven was ik nog gelukkig. Ik kon niet weten dat ik enkele weken later ongelukkig zou zijn. Vicki was van mening dat ik dit mijn prioriteiten eerder had moeten realiseren, en dat dit allemaal zeer onvolwassen was van me. Ik vertelde haar mijn redenering om die twee maanden langer te blijven: zoals de lange weekends en de wagen. Ik haalde specifieke dingen aan die ze tegen me gezegd had  zoals"You are here because we need your help. If you can't do it we need to find someone else", wanneer ik vermelde dat Sara haar vrije dag gewisseld had zoet we samen iets konden doen. Elke keer ging ze er tegen in.

Ze pushte me zo ver dat ik mijn rauwe gedachte op tafel gooide "I am just done. I do not want to do this anymore. Right now I just want to pack my backpack and go."

Het komt er op neer dat ze me dwingt om 4 weken extra te blijven (of tot ze iemand vinden). Ik kan er voor kiezen om minder te werken, maar dat zal ik dan ook voelen in mijn loon. Ik heb de keuze uit $250 (die, woe, do en vr) of $220 (di, woe en do). 

Ik wil weg, maar kan hen niet achterlaten. Dit is een toxische situatie!

Anne