De laatste 14u

Dit was het dan. Ik ben weer thuis. 

Tijdens de vlucht naar huis kregen overvielen me golven van verscheurdheid: huilen en lachen tegelijk. Ik beeld me in dat dit de gevoelens zijn van een labiel persoon. Effectief triest en blij op hetzelfde moment. De ene emotie even sterk als de anderen. De lachende huilbuien, begonnen zeer random (horen van een liedje, tijdes een film) en duurde ongeveer 1 minuut waarna er nog enkele tranen over mijn wangen rolde. Gedurende mijn reisvan Bangkok naar Brussel heb ik er een vijftal Het kan me niet schelen, ik hem me nergens voor te schamen 

Het vreemdste was toen ik uit het vliegtuig stapte in Brussel Airport. "Ik wil echt nog niet terug naar België. Ik ben er nog niet klaar voor!". De weg aar de baggageband leek super ver, en iedereen liep me voor de voeten. Wanneer ik eindelijk mijn backpack op mijn rug had zocht ik zo snel mogelik naar de aankomst hal. Ik wilde mijn mama zien. Ze stond helemaal links, voor de Quick.

Eenmaal in de hal, zag ik niets. Overal stonden mensen 'links, links, links voor de Quick'... Ik maar zoeken, vol zenuwen. En daar zag ik ze, mijn mama. Een rood hoofd verborgen achter een boeket witte bloemen. "Mama!" ik kon me niet meer inhouden, ik rende naar haar toe a en gaf haar een dikke knuffel. Daar stonden we dan, beide in tranen, 'Dat was veel te lang hoor!'. Ondertussen bleek papa daar ook te zijn, hij was zo druk met foto's trekken dat hij me niet eens een deftige knuffel gaf.

Alle mensen keken naar ons. Ik vraag a af wat ze toen dachten. Het moet toch mooi zijn om zoiets te zien. Na bijna één jaar zijn moeder en dochter weer herenigd. Laat ze maar kijken. Dit is liefde.

Wat ook liefde is, zijn alle boodschappen die mama gedaan had. In de auto kreeg ik een cécemel en een zakje paprika chips: mijn Belgische cravings. Ellen heeft me duidelijk niet gemist, ze vond de hockey belangrijker dan de terug keer van haar grote zus. Dit zullen we onthouden. ;)

Wat is het fijn om weer thuis te zijn.

Anne