Lady Musgrave Island

Vandaag was een topdag! Ik kon iets nieuws afvinken van mijn bucketlist: GREAT BARRIER REEF!

Om 6u45 werd ik door Troy afgezet aan de haven van Burnett Heads. Daar stapte ik op de Ocean Emperess. Vanaf het moment dat je een voet op het schip zet mag je geen schoenen meer dragen (veiligheid I guess). Ik kreeg een stempel op mijn had om aan te geven dat ik in de groep van de schildpadden zat.
 

Eenmaal op de boot koos ik een tweezit uit en luisterde ik naar de uitleg over de veiligheid en de dagplanning. Het zou 2u duuren voor we aan Lady Musgrave Island waren. Eenmaal vertrokken vroeg ik aan de staf of het toegestaan was om op het dek te gaan. Dus terwijl iedereen beneden zat, ging ik naar het hoogste dek. Zalig was het. Na 2 maanden droogte en vast land kon ik nog eens genieten van water, wind en zeelucht. Een dikke 15min had ik de het upper dek voor mij alleen. Beetje bij beetje kwamen mensen naar boven. En vrij snel spotten we de eerste 2 dolfijnen (de boot vaarde over hen). Nadien ging het voorste dek verkennen. Weer voor mij alleen. Heerlijk. 

Tijdens de safety breefing benadrukte te staf dat je je je voeten goed op de grond moest zetten. En dat was nodig, de boot ging vrij hard op en neer, dus wanneer ik iets te enthousiast was (vb bij dolfijnen aan de andere kant van de boot), verloor ik al snel contact tussen mijn voeten en de grond. Even een 'schrikske'. Kort om puur genieten.

Toen we in de buurt kwamen van Lady Musgrave kregen we opnieuw een breefing. De twee groepen (schildpadden en dolfijnen) bepaalde de volgorde van de" activiteiten. Zo ging miijn groep, op de glazenbodem boot, die ons zou aftzetten op het eiland. Daar deden we een geleide wandeling (45min), waarna de boot de andere groep zou afzetten en ons meenam op een tour over het koraal. Waarna wij werden afgezet op de schip voor lunch, en de bot terugkeerde voor de andere groep. Het is wel duidelijk dat ik in de beste groep zat, wij moesten nergens wachten. 

Het eiland
Lady Musgrave eiland -bestaat volledig uit skeletten van koraal, wat zand dat er via de strooming landt. Beetje bij beetje rees het eiland op uit het water. 

De meest aanwezige plant is de Pisonia (Pisonia grandis). Deze plant is vrij zeldzaam, en het merendeel van 's werelds populatie bevind zicch op dit eiland.  De pisonia kan enkel groeien op 'koraal klei', net zoals Lady Musgrave.

In deze bomen leeft een enorm aantal vogels (voornamelijk de white-capped noddy terns). Cute zou je denken. Dat zou je nog tegenvallen. Het eiland stink door de vogelstront die overal te zien is. Ik zag verschillende mensen die zich gelukkig mochten prijzen met verse uitwerpselen op hun hoed, shirt of rugzak. 
"If I can give one tip... close your mouth when you look up"

 

Een liefdes verhaal: Wanneer een mannetje een vrouwtje wil veroveren, gaat hij op zoek naar het meest perfecte blad op het eiland. Hoe geler, hoe beter. Het vrouwtje aanvaardt slechts één blad, ze is een echte prinses. Wanneer ze eindelijk een blad goedkeurt, poept ze er op en plakt ze het blad aan een tak. Hoe romantisch!!

Een tragisch verhaal: De pisonia plant zich voort via takjes met zaadjes op het einde. Echter dit zijn geen gewone zaadjes. Heb je ooit een wandeling gemaakt, waarna er van die kleine bolletjes aan je veters, sokken of broek plakte (bolletje met veel kleine weerhaakjes). De vogels raken deze takjes (op de grond of in de bomen), en krijgen ze niet weg. De takjes zijn in staat om de vogel zo ver te krijgen dat hij immobiel wordt, en dus geen eten meer kan zoeken. Resultaat: een dode vogel. Tragisch, maar noodzakelijk, want wanneer de zaadjes ontkiemen zullen ze de voedingsstoffen van deze vogel gebruiken om te groeien.

De andere kant van het eiland had een klein zandstrand. Dit zandstrand is de reden waarom het eiland gesloten is tussen februari en maart. Tijdens deze maanden komen er zeeschildpadden naar om eieren te leggen, die iets later uitkomen. We vonden enkele verse sporen in het zand. Hat is aan de late kant van het seizoen, maar we hadden geluk. Deze sporen zijn asymmetrisch, van een loggerhead als ik me goed kan herinneren.

Iets verder op zagen we een cone snail. Dit is een van de gevaarlijke, giftige en dodelijke dieren van Australië. Ons exemplaar was klein, en wellicht zou een steek niet veel meer zijn dan dat van een bij. Toch hebben we het mooi op zijn plekje laten liggen. Op weg naar de boot zagen we twee black tipped reef sharks.

Glazenboden boottour
Na de wandeling, was het onze beurt om op de boot te stappen. Peter kon zonder probleen 30 min volpraten met weetjes over het koraal. Hier volgt de essentie. Er zijn twee soorten koraal: zacht koraal en hard koraal. Zacht koraal, ook wel bekend als anemonen, heeft felle kleuren: geel, rood, paars,.... Hard koraal heeft natuurkleuren: tinten groen en bruin. Deze rifbouwende koralen zijn koloniekoralen. De poliepen uit de kolonie maken een gezamenlijk uitwendig kalkskelet aan. Dat gebeurt boven op het skelet van overleden poliepen uit diezelfde kolonie. Zo groeien koraalriffen langzaam maar zeker. Door slechte omstandigheden in het water stoot het skelet de polip uit (= bleaching). Wanneer dit gebeurt verliest het koraal zijn kleur, en sterft het langzaam af. Als de water weer een betere omgeving wordt voor het koraal, is het mogelijk dat het zich weer herstelt? Zo niet, dan sterft het koraal af.

Peter kon veel uitleg geven over verschillende koraalformaties en de vissen: papagaai vis, inktvisjes, zebravissen,  bijna-nemo-vis. Ook zagen we verschillende zeeschildpadden. Prachtig!

Snorkelen
Tijdens de lunch werd er een korte safety breefing gehouden. Tot waar je mag zwemen, wie de spotter is en waar hem te vinden als ook welke tekens van distress te geven. Zodra je klaar was met je lunch kon je terugkeren naar het dek. Daar stond staf klaar om je flipper en een duikbril met snorkel te geven. Je zou niet verrast mogen zijn als ik je vertel dat ik als een van de eerste in het water was. Een van de staflid zorgde voor een soort van geleide snorkelsessie. Je moest moest een snorkelbuddy hebben om rond te zwemmen. Dat had ik niet, maar het was mogelijk om bij het staflid te blijven. En dat was handig, want hij wist de beste plekjes. 
Het werd eb, en er was een sterke stroming. Om wille van veiligheidsredenen mochten we niet boven de shallows ( = bovenkant van het koraal) zwemmen. We moesten naast de drop-off (= de zijkant) blijven. "Als de stroming je te pakken kreeg, kan het je zo over het koraal trekken, en vieze wonden geven." Dat is misschien waar, maar misschien ook wat extreem, ik heb er niets van gemerkt....al volgde ik wel de afspraken.

Het snorkelen was zalig!!!!! Niets vergeleken bij de keer in Bulgarije! Mooi koraal, spierwit zand onder je, helder water. Ik zwom naast twee zeeschildpadden, boven een white tipped reef shark (+- 1,50m), tussen zebravissen..., ik hoorde de papagaai vissen knabbelen aan het koraal. Zo'n zonde dat ik geen go-pro had, maar de mensen om me heen hadden dat even min. 
Er was 2u voorzien om te snorkelen. Dat was de perfecte hoeveelheid. Ik had geen moeite met de de temperatuur van het water. Het was puur genieten. 

Eenmaal uit het water deed ik een praatje met de kapitein. Blijkbaar had ik een goeie dag gekozen. Vandaag waren er 52 passagiers, dat is de helft minder dan de 129 van de dag voordien. Verder kwam ik te weten dat dit reef ik veel betere staat is dan in de buurt van Cairs (waar ik origineel wilde snorkelen en scubadiven), daar is er duidelijk sprake van bleaching.

Wanneer de crew zeker was dat alle passagiers aan boord waren, vertrokken we terug richting Bundaburg. Ik spendeerde de hele terug weg op het dek, maar deze keer waren er geen dolfijnen te zien. Spijtig, maar ik kan niet klagen want ik heb ze al gezien.

Het was 's avonds wanneer ik uit de douche kwam dat ik zag dat mijn rug lichtjes verbrand was. Ik heb een goed kleurtje door het buitenzwembad. De plekken die ik zelf niet kon bereiken waren duidelijk iets roder. Dit had geen effect op mijn nachtrust. Er was niemand gelukkiger dan ik op dat moment.

Liefs Anne