Over karaoke en onverantwoorde beslissingen

Sinds deze nacht ben ik in het bezit van een officieel uniform van het Australische leger.

Hoe deed ik dat? Voor we beginnen wil ik zeggen dat ik zeggen dat ik me er bewust van van dat dit niet de meest verantwoordelijke beslissing was, maar... ik leef nog en had een geweldige avond/ nacht. Ik heb geen behoefte aan een oordeel. Trouwens, geen enkel goed verhaal starts met "Die ene avond toen ik sla at,...."

Dinsdagavond = karaoke @ Joint bar (onder de hostel). Per lied dat je zingt krijg je 2 drankbonnen (voor wijn of bier). Ik had er zin in en zong schreef me in voor 4 liedjes: Shape of you, Let it go, We are never ever getting back together en Call me maybe. Ik slaagde er in om Maarten mee op het podium te krijgen voor Shape of you.

Echter, ben ik niet komen opdagen voor het vierde lied. Dit komt doordat ik werd aangesproken door een jongen. Hij vond mijn liedjeskeuze goed en mijn zang nog beter. Zo raakte we aan de praat, eerste in de zaal, dan de trappenhal en uiteindelijk op de stoep voor de hostel (vluchtend voor het lawaai van buiten).

Zijn naam is Adam Kingston, 21 jaar en mechanist bij het Australische leger. Enkele van zijn vrienden vertrekken naar een andere basis, en hij promoveert volgende week tot korporaal. Genoeg redenen om te vieren. Ze waren eert ergens wat gaan drinken tot ze besloten om eens een kijkje te nemen in de bruisende Joint bar. Het was bijna 2u, en tijd voor de jongens om terug te keren naar de basis. Adam stelde voor of ik niet mee wilde naar de legerbasis. Hij zou me een rondleiding geven en dan weer thuis afzetten. En als ik wilde slapen kon dat, hij had twee bedden.

Natuurlijk weet ik dat het niet slim is om mee te gaan met mensen die je niet kent. De jongens waren allemaal heel aardig,... en leger, dat wil toch zeggen dat ze een 'voorbeeldfunctie' hebben. Ik maakte Adam duidelijk dat hij geen verwachtingen van mij moest hebben."Tell me when you feel unsafe at any moment. We'll stop, and I will bring you home straightaway."

Zo gebeurde het dat ik mijn paspoort en jas ging halen en mijn zakmes achterliet. Met 4 gingen namen we een taxi naar de Simpson Barracks (Wastonia). Aangekomen bij het domein, werd mijn paspoort gescand en kreeg ik een bezoekersbadge.

Als eerste toonde Adam zijn appartementje. Daar toonde hij mij zijn uniform en badges. Hij gaf me zelfs een uniform. FUCKING COOL. Dit is een officieel uniform, en ik mag het niet dragen binnen Australië. Als men ooit vragen stelt, zeg ik best dat dat ik het uit een 'opportunity shop' heb.
  

Daarna toonde Adam de verschillende badges die op een uniform horen. Hij had enkele badges dubbel, dus die gaf hij aan mij. Ik ontving: een Australische vlag, een bandje met rank, symbool voor tijdens oorlogsoefening en iets voor op de hoed.

Hierna gingen we terug het terrein op. Deze keer naar zijn werkplaats. Daar toonde hij mij 2 voertuigen waarvan ik de naam niet meer weet. De eerste was een wagen met gps-schermen om de eenheden te volgen en met hen te communiceren, De tweede was een soort voor kleine vrachtwagen, waarmee soldaten vervoerd worden. Daar gaf Adam mij opeens een nummerplaat.

Na de militaire voertuigen, toonde Adam zijn eigen wagens. Twee old timers (1 af, 1 waaraan gewerkt wordt) en een witte Toyota landcruiser. Ik moet hem contacteren als ik ooit een wagen nodig heb, dan zou hij zijn wagen aan me uitlenen. Ook als ik ergens heen wil, zoals Wilsons Promotory, wil hij gerust meegaan en chauffeur zijn. Hoewel dit een verleidelijk aanbod is, denk ik niet dat ik ervan gebruik ga maken.

Na het zien van kangoeroes, het terrein en de voertuigen, keerden we terug naar zijn studie. Daar babbelde we tot 5 à 6u. Om 7u moest hij opstaan, aangezien ze tussen 7 en 9u aan hun conditie moeten weken. Echter niet veel later was hij terug, door de vermoeidheid en kater staakte hij zijn loopje. We stopte al mijn nieuwe spullen in een zak en vertrokken voor koffie en warme chocomelk. Nadien wilde Adam me afzetten aan de hostel, maar vanwege de ochtendspits zou het hem 2u kosten om in en uit de stad te gaan in plaats van 40min. Dit wilde ik hem niet aandoen, dus vroeg ik hem om mij af te zetten aan het dichtstbijzijnde station. Om 9u13 stapte ik de hostel ik, waar Maarten aan het ontbijten was. Klaar voor een nieuwe dag.

I love my life!

Anne