Dag 8: Mt Barnett Station

Vandaag was er geen uur waarop we moesten opstaan. We zouden zien wanneer we wakker werden, en anders zou Cupcake ons wekken met muziek. En zo gebeurde het, om 6u hoorde ik vaag de muziek door mijn oordopjes.
Vandaag deden we het rustigaan. We maakte roerei op het gasfornuis en bakte bacon boven het kampvuur. Zalig, voor één keer geen voorag bepaald tijdstip waarop we moesten vertrekken.

Na het ontbijt vertrokken we naar Mt Barnette Gorge. Dit was slechts 5min rijden van onze lastminute kampeerplaats. Geluk bij een ongeluk. Op 15min wandelen van de parkeerplaats vinden we een waterhole dat wel eel rivier leek. Origineel had ik geen zin om te zwemmen, ik vond het wat frisjes, maar na deze korte wandeling was ik opgewarmd. Als eerste dook ik het water in, deze keer niet helder maar moerasgroen. Het was een prachtige locatie. Aan de overkant van het water zochten verschillende 'fruite bats/ flying foxes' en plekje om te slapen. Ik zwom wat dichterbij om ze te bestuderen, maar al snel vloog de helft weg. Wanneer ik iets aan mijn tenen voelde, besloot ik dat het tijd was om uit het water te gaan. "Stel je voor dat het toch een zoet waterkrokodil is...liever niet." Terwijl ik de vleermuizen bekeek, gingen de andere 4 op onderzoek. Ze hadden blijkbaar rockart gevonden.

Eenmaal terug op de bus keerden we terug naar de originele kampplaats (Mt Barnett Station) om te kijken of we er nu wel konden overnachten.
Er stond een auto op de plek voor de tourbussen. Andy vroeg de man om zoch te verplaatsten. Hij schoof slechts 5m op, nog steeds op ons terrein.
Dit resulteerde in een passief agressief opgezet kamp: de bus achter de wagen, het zeil met rugzakken links en een reeks swags rechts.
Hierna hadden we een uurtje vrij voor de ons restjeslunch zouden hebben. Ik zag de gekookte aardappels, en moest denken aan mijn papa. Andy gaf me toestemming om gebakken patatjes op de bbq te maken. Succes. Iedereen kwam snoepen, en moest mijn creatie verdedigen. Maar zij die wachtten werden beloond, lekkere gecarameliseerde papatjes, bijna net zo goed als die van mijn papa.
Tijdens de lunch kwam de man terug. Eindelijk verplaatste hij de wagen naar de andere kant van het pad.

Het grootste deel van de groep ging mee voor een actievere namiddag. We verzamelde hout voor de komende twee nachten. Nadien reden we door naar Galvans Gorge. Aan het einde van een 5min-wandeling bevond zich een troebel (en vreemd ruikende) waterhole waar je van de rotsen kon springen als ook van een touw aan een boom kan swingen.

Eenmaal op de kampplaats, hadden we eventje vrij tot 17u. Ik besloot om te grote boabboom te tekenen waaronde onze swags lagen.
We hadden een lazy-cook-diner: chicle stir fry met diepvriesgroentjes, noodles en een honing soja knoflooksaus. Mmm

Tijdens het eten werd het plan voor morgen besproken. Het zou een zware dag worden. Er staan 2 wandelingen van 3u op op de planning: Manning Gorge (aan de kampplaats) en Bell Gorge (paar uur rijden). We hebben een strak tijdsschema.
Wie Manning Gorge wil doen, moest om om 5u30 opstaan en ten laatste om 6u vertrekken. Niet iedereen kan mee, juist omdat we slechts beperkte tijd hebben. Daarna zouden we doorrijden naar Bell Gorge, om daar te wandelen. Om dan, hopelijk te kamperen bij Windjana.

Terwijl ik nog van mijn verse appel crumbel genoot kwam Andy terug. "Nieuwe plannen! Ik heb verkeerde informatie gekregen." Het vuur van gisteren was nog steeds bezig. De camping was open, maar de wandeling niet. Hierdoor valt het hele eerste wandeling weg. Alternatief: "uitslapen" en opstaan om 6u, verse pannenkoeken en dan door naar Bell Gorge.

Omdat de nacht nog jong was, en we konden uitslapen, speelden Andy en ik met het idee voor een Cane Toad Hunt. Let's go. Andy pakte zijn bijl, ik een schop en Melle een grote stok uit de stapel brandhout. Anne (NL) en Noni (AUS) kwamen ook mee. We hadden zoveel fun. Het was moeilijk om te mikken met de bijl, de schop lag me veel beter. Andy verklaarde Melle weer mannelijk (na het dragen van Annes bikini eerder vandaag), en ben volgens hem 'psychotic'. "There were no fluffy unicorns during our hunt. And she had a bit too much fun." Ik kwam op met de tune "Who're you gonna call? TOAD BUSTERS!"

Ter info: We zijn geen monsters. We zijn vrijwilligers die een klein steentje bijdragen aan het bestrijden van deze dieren.
Cane toads (suikerriet padden) zijn een enorm probleem in Australië. Ze werden in de jaren 70 geïntroduceerd aan de East Coast, om de cane beatle (suikerrietkever) te bestrijden. Men rekende op een organische manier van pestbestrijding, maar de cane toad at de kever helemaal niet. Sterker nog, doordat deze pad zeer giftig is sterfden een heleboel inheemse dieren die normaal kikkers en padden eten (vogels, slangen, kleine reptielen). De cane toad slaagde erin om grote delen van Queensland, Northern Territory en nu ook Western Australia in te palmen. Ondertussen hebben sommige vogelsoorten geleerd dat je ze kan "omflippen" en via de builholte ingewanden te eten, zonder in contact te komen met het gif op de rug.

Pas roen het tijd werd om te gaan slapen viel het me op hoeveel rook er op de kampplaats was. Er viel zelfs as uit de lucht. Dit kwam niet van ons eigen vuur. Als je naar de boomtoppen keek, zag je twee oranje rookpluimen. Het vuur was op twee locaties actief. Mijn ademhaling verliep ook moeizaam, ik maakte me wat zorgen (40ste verjaardagsfeestje van oom Rob). Ik nam een dubbele dosis medicatie en hoopte dat dat zou voldoen. Er is namelijk geen plek om te ontsnappzn aan de rook.

Tijd om te gaan slapen....
In de sneeuw
Naast de vulkaan.

Wat een avontuur!

Liefs,
Anne