Dag 6: Humpback wales in Exmouth

Vandaag was de dag: zwemmen met walvissen!

Voor het eerst sinds Karajini had ik eindelijk een goede nachtrust. Dit moest een goed teken zijn. Ik geloofde er in: we zouden veel zien. Ik had al mijn wensen voor de vallende sterren gebruikt. En zette mijn zusje en mama aan tot het duimen voor wild life.

Verschillende bussen kwamen langs, en elke keer verdwenen er meer en meer mensen van de verzamelplaats. Om 8u was het aan ons:  Kings Ningaloo Reef Tours. Na de kampplaats reed het volle busje door naar de bootramp. Daar zagen we alle eerdere busjes met de bijhorende passagiers terug. Ik het water lagen verschillende boten en jachten. Kleine sloepen voeren af en aan om de passagiers naar het bijhorende schip te brengen. 

Onze crew bestond uit 4 personen: 1 man (Dan, de schipper) en 3 vrouwen (Jess, Jade en Alana). De schipper doet dit al 14 jaar en zijn huidige crew dit is zijn meest ervaren crew ooit. Jess is onze fotografe, maar ook een marinebioloog. Zij kan al onze vragen over de oceaan beantwoorden. Jade en Alana zijn beide duikinstructeurs. Zij gaan met ons het water in, en zorgen dat iedereen veilig is en zich goed voelt. We waren dus in goede handen.

Eenmaal op de boot koos iedereen een plaatsje. Alle plekken aan de kant (met bakken) waren reeds ingenomen, zo belandde ik aan de tafel in het midden van de boot. Vervolgens stelde het team zich voor. Iedereen kreeg een wetsuit, zwemvliezen en een snorkelset.
Wanneer iedereen zijn spullen had, werden de afspraken ivm met het zwemmen gemaakt: veiligheidsregels ivm de boot en handsignalen (oké en help). Daarna was het tijd om ons materiaal te testen tijdens de ochtendsnorkel. Hiervoor had ik mijn gopro gekocht, eindelijk kan ik mijn familie zelfgemaakte beelden tonen van het koraal.

Na deze snorkelsessie werden we weer aan bord geroepen. Daar wachtte vers fruit, chips en dips op ons. Terwijl iedereen van de 'morning tea' genoot kregen we de uitleg en safetybriefing imv met het zwemmen met de dieren. Er werd benadrukt dat we op een 'ecotour' zijn, en dat elke dag anders is. Men kan de 'megafauna' niet voorspellen. En de crew kan geen beloftes doen, enkel dat ze hun best doen om iedereen een succesvolle duik te geven.
Wanneer het tijd is voor een duik moeten de eerste 2 groepen zich klaar maken, de andere maken zich klaar wanneer de eerste groep in het water is. Klaarmaken wil zeggen in volledige outfit op de grond zitten: wetsuit aan, vliezen aan, bril met snorkel op. Vervolgens luister je naar de instructies van het team. De groep schuift op zijn poep naar het duikplatform. Jess (fotograaf) gaat als eerste in het water, gevolgd de zwembegeleider en de rest van de groep. Je glijdt al zittend in het water. We glijden in het water omdat we zo weinig mogelijk lawaai willen maken en de dieren niet willen afschrikken.

Er werd er een onderscheid gemaakt tussen walvishaaien en bultrugwalvissen.
In het geval van een walvishaai waren er 2 groepen van 11 (10 + 1 begeleider). Eenmaal in het water kijkje ter hoogte van het wateroppervlak, want dat is waar ze zich meestal bevinden. Terwijl je met hem meezwemt moeten we op een afstand van 10m blijven. We mogen niet voorbij de borstvinnen blijven. Het is eveneens niet toegestaan om een eendenduik te doen. De buik is het gevoeligste deel van de walvishaai, en we willen hen niet weg jagen.
Bij walvissen moet het gedrag eerst geobserveerd worden. Vertonen ze het juiste gedrag of niet? Als ze het juiste gedrag vertonen kunnen we zwemmen. Er zijn 3 groepen van 8 (7+1 begeleider). Hierbij gaan we in het water, zwemmen we naar de verwachte lijn van de walvissen, om vervolgens ons hoofd in het water te houden. In tegenstelling tot de walvishaaien moet je overal kijken! Bij walvissen moet je op 15m blijven, je mag niet duiken, noch meezwemmen. 

Ik zat ik groep drie. Dit gaf me een beetje een zuur gevoel om dat we volgens de numerieke volgorde in het water zouden gelaten worden: eerst groep 1, dan groep 2, vervolgens groep 3. De dag voordien had slechts de helft van de groep een succesvolle duik gehad. En ik wil gewoon zoveel mogelijk ervaren als ik kan...

Het is een week geleden sinds de laatst gespotte walvishaai. De kans dat we eentje zien is eerder klein. Gelukkig was het 'whale highway'. Als je met je ogen over de horizon ging zag je walvissen in actie. Rond 10u was het tijd voor de eerste duik (wat zeer vroeg is). Groep 1 en groep 2 moesten zich klaarmaken. Omdat sommige mensen te traag waren, vulde andere hun plekjes in (wat later voor verwarring en discussie zorgde). Ik aanschouwde de eerste walvis die op een tiental meter van de boot zwom. Ze gleden in het water, zwommen, keken en juichten. En zo was de eerste duik succesvol.

Ik vond het vervelend om aan de kant te staan en niet in het water te zijn. Ik voel me meen kruising tussen Moana en Ariël (ken je Disney mensen). Ik was zo enthousiast bij het zien van de walvis dat ik meteen het water in wilde, maar dat kon niet want het was mijn beurt niet. Ik voelde me als een kind met  veel energie, dat gevraagd word om te kijken tikkertje in plaats van mee te mogen spelen. Wanneer de andere uit het water kwamen kon ik niet naar hun verhalen luisteren. Was ik jaloers? Ik kon gewoon niet wachten. 
Groep 2 zat klaar en ging te water, ze zwommen, keken,... en succesvol. Ondertussen maakten we ons klaar. Ik raakte gefrustreerd door groep 2, ze deden er super lang over om uit het water te komen. 
Dan was het eindelijk aan mij: Groep 3. Tijd voor actie Buwalda! Bril schoon, vliezen aan en naar het duikplatform. We gleden in het water zonder een spatje, pure perfectie. We zwommen, zwommen, keken rond in het water.... niets. Een onsuccesvolle duik. De walvis had wellicht een duik naar het diepe genomen. Paniek schoot door mijn hoofd "Oh nee, ik hoop dat ze niet allemaal omdraaien of de diepte induiken". We werden opgepikt uit het water. 

Een halfuur later waren er twee potentiële  walvissen.  Lets' go. De keren vielen er verschillende van het duikplatform, verre van ideaal dus. We zwommen zo hard als we konden, en moesten verschillende keren van richting veranderen. We waren in ondiep water, en tijdens het zwemmen raakte ik afgeleid door twee mega zeeschildpadden en een school vissen. Ik slaagde er in mijn focus terug te vinden. Wanneer ik mijn hoofd draaide, zag ik ze: 2 bultruggen, op een tiental meter. Mijn adem stokte terwijl ik ze bewonderde en uit mijn zicht verdwenen. Iedereen kwam weer boven en juichte, maar ik niet. Ik kon enkel denken aan de walvissen en hoe graag ik dit weer wilde beleven. 

De crew was op weg naar een baai voor lunch en een snorkel. De wasvissen zorgden er echter voor dat ze hun plannen wijzigden. Omdat er een walvis duidelijk nieuwsgierig naar ons was kregen we de kans op een nieuwe duik. Opnieuw ging groep 1 als eerste. Opnieuw bekroop angst mij "Ik wil ze zo graag nog eens zien. Ik hoop dat ik de kans krijg". Wetende dat ik triest zou zijn als ik mijn kansen zou missen.
De duik van groep 1 was succesvol. Er was een plekje vrij in groep 2 (omdat die persoon zich niet goed voelde), en omdat ik reeds volledig klaar zat (enthousiasme in overvloed) mocht ik mee. Succesvolle duik.
Door de trage groep 2 verloren we de walvis even, maar vonden hem terug. Ik vroeg aan de begeleider of ik moest wachten of mee mocht met mijn originele groep. Ik mocht mee. Mijn derde duik was echter onsuccesvol. Ik was de enige van de groep die de walvis gemist had. Het was wat chaotisch, en ik het water besefte ik dat ik als enige de andere kant opkeek. Ik was wat teleurgesteld, maar ik realiseer me ook hoe gelukkig ik mag zijn met 3 duiken, waarvan 2 succesvol.

Vervolgens gingen we naar de baai waar we lunch zouden hebben. Lunch was prachtig: salades, broodjes, pasta,... voor iedereen was er wat. Ik maakte een lekker broodje met salade en kip... er was zelfs rode ui aanwezig.. mmm.

Na de lunch gingen we weer in het water. Dit was de driftsnorkel. Hierbij werden we in het water gedropt, aan een kant van het koraal en zouden opgehaald worden aan de andere kant. De stroming was fel. De golven waren hoger dan comfortabel en door de stroming was het moeilijk om ter plaatse te blijven. Ik zag twee papagaaivissen met elkaar vechten. Dit zou ergens op mijn go pro moeten staan. Dit is echter verder af dan ik zou willen, want de stroming trok me steeds verder weg van het specifieke koraal dat ik wilde bekijken. Voor Alana en Jade moest het ook moeilijk zijn, want we dreven alle kanten op ipv tussen hen te blijven (ook voor hen was het moeilijk om tegen de stroming in te gaan). Eenmaal aan de boot vormde er zich weer een rij (denk aan de langzame groep 2). Ik besloot nog wat de duiken, aar toen het aan ij was kon ik moeilijk naar de boot toe. De begeleidsters boden hulp aan (die ik natuurlijk niet wilde). Uiteindelijk greep ik het touw aan het anker vast en trok mezelf naar de boot. Man, wat een sterke stroming.

En dat was het einde. Na deze snorkel gingen we terug naar de bootramp. De crew zette ons af in het centrum, waar Jared, Alana en Danielle op ons wachtte. Ik was heel bij dat ik op het gras kon liggen. Eindelijk ergens waar ik niet constant in beweging was. Volgens de andere was ik ook extreem wit. Dus ik mocht vooral in de bus zitten op weg naar Coral Bay. Persoonlijk dacht ik dat ik gedehydrateerd was, in combinatie met wat slokken zoutwater tijdens de driftsnorkel. Noni gaf me een paar 'hydrolites'. 
Tijdens de rit kreeg ik beetje bij beetje mijn kleur terug. We maakte een plotse stop omdat een emu met haar kuikens langs de weg wandelde. Cute!

Eenmaal in Coral Bay belandde ik met de oudjes in 1 kamer (8 bedden). Niemand wilde bij de onbeleefde Jill liggen, en ik maakte daar geen probleem ban 'Ik ben enkel in de kamer om te slapen'. Suzanne voelde zich niet goed en besloot up te graden naar een privékamer. Voor één keer moesten we niet koken, want de hostel zorgde voor burgers.

Het was een dag om nooit te vergeten. Ik heb gewoon met walvissen gezwommen. 

Veel liefs, 

Anne