Dag 3: Kings Canyon naar Alice

Deze ochtends stond in groot contrast met gisteren. Ik was warm en comfortable, wat het opstaan veel gemakkelijker maakte. Ik was de eertste die haar bagage in de bus legde, en kon op mijn gemakje ontbijten. De chef had zelfs roerei gemaakt. Mmmm, verwennerij.

Om 6u15 vertrok de bus, en reden we in de richting van Kings Canyon. Net als met de Uluru basewalk, kwamen de eerste zonnestralen net over de horizon. De wandeling die we zouden doen is de Kings Canyon rim walk, deze is ongeveer 6km lang en duurt ruwweg 3u. We zouden de blauwe pijlen volgen en de canyon oversteken via de garden of Eden.

Het eerste deel van de wandeling is zwaar. Je moet een 500-tal treden op. Deze treden zijn geen traptreden, maar natuurlijke rotsen die door mensen in de vorm van een trap zijn geplaatst. Het maakt het stijgen makkelijker, maar het is nog steeds klimmen. De klim was pittig maar als je stopte en omkeek zag je dat de zon beetje bij beetje de kliffen raakte. Prachtig gewoon!

Eenmaal boven werd mijn adem benomen. Zo mooi. Rood gesteente overal, extra mooi in het licht van de opkomende zon. De planten die er groeide waren sterk en groen. In de canyon zag je een groene oase.

Daar werd er ook een groepsfoto getrokken.

De rest van de wandeling was eerder vlak. Ik vond het heerlijk. Wandelen tussen deze rotsformaties. Genietend van het contrast tussen de rode rotsen en de groene planten, die mooi tot hun recht kwamen onder de heldere blauwe hemel.

Tijdens deze wandeling realiseerde me dat ik dit nog mooier vind dan bossen. Elke keer zei ik dat Wilson's Promotory mijn favoriete plaats in Australië is. Wel, ik denk dat dat verandert is; Kings Canyon heeft mijn hart gestolen. 

Tijd voor wat aardrijkskunde:
Net als Uluru en Kata Tjuta was dit ooit de bodem van de oceaan. Kings canyon bestaat uit zand dat onder hoge druk gesteente heeft gevormd. Het is dus zandsteen. De rode kleur komt door het hoge ijzergehalte. Het contact met water en zuurstof zorgt ervoor dat het ijzer oxideert, vandaar deze prachtige roestkleur. 
Zandsteen is zeer poreus. Het valt uit elkaar in zandkorrels als je er met wat druk over wrijft. Wanneer het regent, kan het water makkelijk door het gesteente omlaag sijpelen tot op de 'ondoordringbare schaal'. Deze tweede laag gesteente, is ondoordringbaar. Het water kan niet weg waardoor er een watertafel ontstaat. De planten kunnen hun wortels doorheen het zandsteen laten groeien, en dus ook de watertafel raken. Dot verklaart waarom alle platen hier prachtig groen zijn. Meteorologisch heerst er droogte (geen regen tussen feb. en okt.), maar technisch gezien is er geen sprake van droogte.

Na deze heerlijke wandeling reden we terug naar Alice Springs, waar de groepsleden van de driedaagse trip ons zouden verlaten. Wij werden als eerste gedropt aan de hostel: Jump Inn. Opnieuw had ik mijn eigen kamer. Deze keer was het niet te weiden aan het enige meisje, maar aan de man die niet kwam opdagen voor de trip. Merci eh. Ik zette de airco op warm en maakte het een heerlijke 25°C. Daarna ging ik naar de bar om samen met Damien wat te drinken.
Om 19u zouden we een groepsdiner hebben.  Bleek dat de receptie de bestelling niet had doorgegeven aan de bar. Dus om 19u20 bestelden we opnieuw aan de bar. Na 20 min ging Jill eens checken bij de keuken, zij hadden onze bestelling niet gekregen. En zo werd er voor een derde keer besteld. om 20u hadden we eindelijk eten. We bleven nog even hangen en gingen tijdig naar bed. De wekker staat om 6u