Dag 2: Zonsopgang bij Uluru

Ik heb zoooo slecht geslapen! Geen grap. Iedereen zegt ook andere dingen. Vannacht besloot ik voor de 'draag zo weinig mogelijk kleren, je lichaamswarmte warmt je op'-aanpak. Ik sliep in mijn zomershortje, een shirt met lange mouwen en geen sokken. Gewapend met een dons, twee fleece dekens en mijn 'hot waterbottle' uitvinding kroop ik in bed. 
Draaien en keren, ik kreeg het maar niet warm. Nog geen uur later werd ik wakker met kramp in mijn voeten (no suprise there). Ik merkte dat mijn waterkruik niet meer war was. Ik haalde de sok eraf en probeerde mijn beide voeten de laatste rest warmte te laten opnemen. Weinig succes. Ik ben er zeker van dat ik de komende uren wakker lag, nadekend over de plek waar ik mijn hand pocket warmers gestopt had. Geen idee, en wilde niet uit mijn bedje stappen om te zoeken.

Om 5u15 ging de wekker. Ik was er blij mee, maar ook weer niet. Eindelijk kon in stoppen met mezelf tot slapen te forceren, maar ik moest ook opstaan en het was koud. We hadden een uur voor de bus vertrol (6u14). Ik kwam om 5u55 aan in de keuken. Het duurde eeuwen voor ik was ingepakt en dan met mijn lenzen en medicatie... jep, super goed georganiseerd Buwalda. Het was zo koude dat de Nutella een vaste massa was geworden. Ik gaf het brood op en nam genoegen met cornflakes, wel nam ik 2 warme croissants wanneer ze die brachten. Hadden ze me maar bbq moeten geven, nah.

De eerste zonnestralen waren zichtbaar aan de horizon wanneer we aankwamen bij Uluru. De wandeling rond de basis is 10km. Rond de rotsformatie zijn er er een aantal cultuursensitieve zones, hier mocht je geen foto's van maken. De Aboriginals lezen de rots zoals een heilig script, en je kan het enkel 'lezen' van af een specifieke locatie. Dat specifieke perspectief op de rotsmarkeringen en beschadigingen is heilig voor hen. Dit werd weergegeven via bordjes, maar het was vaak onduidelijk. Ik ben er zeker van dat ik foto's heb van de sensitieve zone's... per ongeluk wel is waar.
De wandeling was heel fijn. De rots formatie is prachtig en impressionant. Het was frisjes, maar de goeie soort. het voelt net zoals Frankrijk, wanneer je op je board staat, klaar om de piste op te gaan. En net als bij het snowboarden, warmde ik al snel op.

Meg wachtte op ons op  6km, eveneens de start van de Uluru Climb.  Daar kregen we een snack en hadden de optie om mee te reiden naar de grotten. Ik had de situatie verkeerd begrepen, had niet dor dat we de wandeling konden afmaken, en reed met de bus naar de volgende stop.  

Na de basewalk gingen we grotten bezoeken. De helft ging met Meg mee, de andere helft had een tour met een lokale Aboriginal vrouw. De geleidde wandeling kostte 55$/persoon en zou een uur duren. Deze geleidde wandeling zat in het pakket van de 4-daagse tour. De Aboriginal vrouw heette Valaria en de vertaalster (Nieuw Zeeland) heette Sara. 
Sara wachtte op ons, en wij wachtte op Valaira.

Conclusie: Ik was zeer teleurgesteld in de gidsen en de info die we kregen. Ik heb alle respect voor het verlies van een naaste. Maar ik vind ook dat ik op mijn honger zit. Ik was zo enthousiast om eindelijk eer te weten te komen over de Aboriginal cultuur, maar ik vertrok met 'niets'. De info die we kregen bevat voornamelijk praktische zaken, en deze zijn niet (veel) anders dan wat de jager-verzamelaars deden in de andere continenten van de wereld. Ik wil weten waarom de cultuur zo is. Waarom sommige verhalen enkel voor mannen of vrouwen zijn Waarom sommige 'huidsnamen' niet toegestaan zijn om met andere 'huidsnamen' te spreken.  Ik wil de verhalen achter de schilderijen kennen. Wat heeft het voor in om een schilderij te kopen waarvan je de achtergrond niet kent? Ik wil weten hoe kinderen opgevoed worden: door het gezin, door de stam. Ik ben benieuwd naar enkele (overgangs)rituelen. Daar kregen we geen informatie over. Zelfs wanneer ik de vertaalster vroeger hoe zij in de Aboriginal maatschappij/ cultuur is binnen geraakt (vb. taal leren), antwoordde ze volledig naast mijn vraag.

Ik durf te zeggen dat als iemand zo open minded, benieuwd en geïnteresseerd is hun cultuur, daar weg gaat met een teleurgesteld en wrang gevoel.... dan doen ze iets verkeerd.

Vervolgens reden we weer enkele uren naar de volgende kampplaats, vlak bij Kings Canyon. Deze keer waren we er eerder, en konden we nog van wat daglicht genieten. Ik zorgde ervoor dat ik in de douche sprong voor het avondmaal.

Voor het avondeten werd er een kleine briefing gegeven i.v.m. de planning voor morgen. Wanneer Meg vertelde hoe laat we moesten opstaan (5u15, opnieuw), zal je heel de groep een beetje in elkaar zakken. Iedereen hoopte dat we iets langer in ons bedje konden liggen, maar nee.

Avondmaal was weer dik in orde: een Marokaanse kippencurry en chocolade cake als dessert. Opnieuw waren er flessen wijn voor het avondeten. Weinig mensen dronken het, dus Damien, Shayrn, Stuart, Jill en ik dronken met plezier de flessen leeg. Ondertussen lag mijn wereldkaart totebag van Maarten op tafel en besproken we reizen en vluchten. Gezellig!

Al voelde deze avond minder koud aan dan gisteren, toch was ik vandaag voorbereid voor de koude: ik sliep in een legging, thermoshirt, trui en slokken in mijn slaapzak. En het was heerlijk. Ik viel als een blok in slaap. Mij wekker stond om 5u, want ik voel dat mijn medicatie en lenzen e extra vertraging opleveren.

Tot snel 

Anne