Dag 1: Alice Springs naar Uluru

Mijn wekker ging om 5u. Om 6u05 werd ik op gehaald voor het hotel om de hoek: Aurora Alice Springs, 30seconden wandelen. Er stonden wat mensen op de hoek, maar ik wist zeker dat ik juist was dus liet ze me niet stressen. Binnen stond er een oudere vrouw met een koffer aan de bali. Ik vermoede dat ze mee zou gaan op de tour. 
Wanneer de bus stopte kwam er een gepensioneerd koppel naar buiten, samen plaatsten we de bagage in de koffer en namen we plaats in de bus. We raakte al snel aan de praat. Er zaten 5 mensen (China, Schotland, 2x Hawaii en Spanje) voor ons op de bus, zij waren niet zo sociaal. Niet meer dan normaal zo vroeg in de ochtend. Er zouden 4 mensen opstappen bij Aurora, maar 1 persoon had niet eens ingecheckt in het hotel. Later bleek dat die persoon zijn vlucht niet kon betalen, en besloot om niet te gaan, maar zijn tour niet cancelde. Blijkbaar gebeurt dit vaker dan je zou denken. Dom, want dat is pas geldverspilling. Er was nog één stop na ons in Alice, daar werden 4 Zweden opgehaald. Wanneer iedereen iop de bus was vertrokken we richting De kampplaats in de buurt van Uluru.

450km later stopten we in ons tentenkamp. Veel chicker dan ik verwacht had. Cool! Daar hadden we lunch: chickenwings met sla en couscous. Na de lunch vertrokken we naar Yulara.
Yulara is een dorp puur voor toerisme. Het hele gebied is eigendom van één bedrijf. Er is speciaal een luchthaven aangelegt. Je mag er enkel overnachten als je in een van de hotels, hostels, huisjes logeert of in lokale horeca werkt. 
In Yulara pickte we de andere helft van de groep op (2x Frankrijk, 4x Australië (een gezin) en 2x Spanje (huwlijksreis)). De groep bestond uit 19 mensen.

Na Yulara reden we door naar Kata Tjuta., de Olga's Dit is Aboriginal voor veel hoofden. In de Aboriginal talen telt men slechts tot 3: 1, 2,3, veel.  Alles wat meer is dan " is 'veel'. Kata Tjuta is een rotsformatie met verschillende 'koepel'. Het is een mannelijke cultuursensitieve locatie. Dit wil zeggen dat enkel de mannelijke leden van de Aboriginal stammen de verhalen kennen. Het gaat zo ver dat de vrouwen in de stammen niet mogen weten wat de verhalen zijn. Wij als niet-Aboriginaks mogen enkel het geologisch ontstaan weten: Uit geologisch onderzoek is gebleken dat Kata Tjuta deel uitmaakt van een enorme ondergrondse rotsformatie. Grote strukken rots braken af van het vaste land en verzamelde zich op één plaats om wille van o.a stroming. Deze rotsstukken werden omgeven door modder. Door de jaren heen kwam het zeeboden bovenwater te liggen. De rotbrokken en de modder fossileerde tot één harde massa, nu bekent als Kata Tjuta.

 
Het internet heeft me zonet het verhaal bezorgt: Volgens de Aboriginals woont op de hoogste rots van Kata Tjuta een mythologische slang, Wanambi genaamd, in een waterhol dicht bij de top. De haren van de slang zijn de donkere lijnen op de oostkant van de rots. De wind die door de vele gaten van de rots waait is zijn adem. Als de slang erg boos is zwelt deze aan tot een orkaan.

De wandeling  van Kata Tjuta was ongeveer 2km. Het was zoals een doodlopende straat, je loopt naar het einde en dan keer je terug. Jammer want dit is een stukje impressionante natuur. Graag had ik iets verder door gelopen, maar die optie is er spijtig genoeg niet. Al bij al een prachtig zicht!
 

Vervolgens reden we in de richting van Uluru. Er is een speciale sunset viewing area. We waren de eerste groep ter plaatsen. Daar haalde Meg (tourgids) een tafel boven. We apperitiefden met hapjes en soft drinks.

Al snel verschenen er andere auto's die heel buffet ter plaatsen leken op te zetten. Ik had geen oog voor de hapjes, maar wel voor de cava en wijnen die klaar gezet werden. Ik besprook met Sharyn (moeder van het gezin) dat we samen een glaasje zouden halen, wanneer het druk was. Samen met haar, gevolgd door de kinderen (God, help) mengden we ons in de stroom aankomende toeristen.  De kinderen waren geen help, ze volgden ons en riepen luid "Mama, can I steal a fanta?!" Ik greep een glaasje van de tafel en deelde het met Sharyn. Iets later was ze dapper genoeg om zelf een te nemen. Spannend en grappig. Toen de staf van het buffet kwam vragen of we een foto wilde, bluften we dat we erbij hoorden en lieten het toe.

 
We keerde terug naar een afkeurende blik van Damien (vader gein) en Connon (Schotse 18-jarige). "We have ethics in Schotland". Ik kreeg ook hem mee naar de alcoholische dranken. Wanneer ik de vraag naar hem terug speelde antwoorde hij "I am not I Schotland, am I?" Samen met Connon gingen we een heel gesprek aan met een ander staflid. Nog nooit in mijn leven heb ik zo'n pokerface opgezet.

Gedurende dit alles zagen we de kleuren van Uluru veranderen. Prachtig. Heel cool. En de foto's doen het geen 'justice'.

Wanneer de zon onderwas, vertrokken we naar de kampplaats. Eenmaal aangekomen kregen we een tent toegewezegen. Ik had een tent helemaal voor mij alleen! Luxe, want ik had hier niet voor gekozen. Wanneer iedereen geïnstalleerd was, was het tijd voor het avond eten. De kok had een bbq geregeld: kangoeroe steak, beef sausages. Zo beleefd als ik ben wachtte ik netjes mijn beurt af. De anderen namen geen 'beschaafde hoeveelheden', en wanneer het mijn beurt was was er amper iets over. Ik nam het ministukje kangoeroe dat overbleef en wat koolsla, want ook de pastasalade was op. De kangoeroe was best oké, ik wil het zeker nog eens proberen want met 1 hap kan ik niet echt oordelen.

We staken het kampvuur aan en zaten daar even voor we op tijd naar bed zouden gaan. De wekker staat om 5u15. Want morgen gaan we naar Uluru om de zon te zien opkomen tijdens de basewalk. 

Slaapwel

AB.road