Een ongeplande ontmoeting

Vandaag is een stranddag. Riley, Lukas en ik huurde 3 scooters. We gingen op weg naar een strand om misschien te surfen. Zonder plan zochten we de kustlijn op en volgde op gevoel de wegen die in die richting gingen. 

We volgden 'dirt roads', maar hadden geen idee wat we deden.  Onderweg kwamen we een scooter tegen met 2 meisjes 'volg ons niet, we weten niet wat we doen'. Ze besloten om zich toch bij ons aan te sluiten. Het eerste strand dat we tegen kwamen was leeg en gevuld met plastic. Dit maakte me triest. Het nogmaals aan dat de omgang met plastic hier zoveel anders is.

Al snel besloten we verder te gaan, opzoek naar een nieuwe locatie. Zo belandde we bij parking aan het einde van Tanjung Aan. Dit strand was proper en gevuld met kleine strandzaakjes. We kozen een plekje, en werden meteen aangevallen door verschillende vrouwen en kinderen die sjarons en armbandjes proberen te kopen. Als je zegt "Look I already have 1/2/3" reageren ze met "Maybe one more? Yeah, one more. This one is nice." Ze zette zich allemaal op de grond en installeerde hun winkel. Negeren is de enige manier waarop ze eindelijk weggaan. Dit leek geen surfstrand te zijn, dus we settelden voor een dagje zonnen. 
Later, wanneer de instructeurs langskwamen, werd het duidelijk dat je hier wel kon surfen. Om te surfen had je echter een boot nodig die je naar het breken van de golven bracht. Niet vandaag. Later kwamen er nog twee Duitsers van de hostel bij ons zitten.

Toen in besloot dat ik toch een armbandje wilde koen van de grappige jongen, werd ik meteen weer omsingeld door de originele vrouwen. "Miss, when I asked you you said you already had some." "I was here first miss, why didn't you chose me?". Dit vond ik niet fijn. Ze zorgen ervoor dat ik me oncomfortabel voel, en net daarom wil ik bij de goedlachse tiener kopen "Better then notghing", en niet bij de klagende en pushende vrouwen.

Rond 16u vertrokken Riley en ik terug naar de hostel. We hadden er genoeg van. Verbaasinwekkend genoeg vond ik makkelijk de weg naar de hostel terug. Ik had één schuivertje met de scooter. Een stijle helling, zand en een remmende scooter zijn geen goede vrienden.

Eenmaal terug ging ik het zwembad. Weg met all dat zout. En opeens liep Thomas binnen. Thomas en ik leerden elkaar kennen via Evelien. Hij is de eerste persoon van 'thuis' die ik tegenkom, geheel onverwacht. En dan sliep hij nog wel in de pod tov mij. Hoe toevallig?! Van alle plaatsen op aarde, van alle hostels in Lombok/ Kuta...van alle tijd die we hebben....

Wat is de wereld toch klein!!!

XOXO, I know you miss me.

Anne