Vespa's in België kunnen niet op tegen scooters in Bali

Ik merk dat ik hier al even ben. De eerste dag vond ik het verkeer maar een enge bedoeling vond. De vijfde dag zat ik bij Gabe achterop een scooter. En vandaag, dag tien, stap ik zelf op een scooter.

Ik huur mijn scooter via de hostel. Dit kost me 60k (€3,74) per dag. Na het ontbijt deed ik een oefenritje. Omdat ik zag dat de tank bijna leeg was zocht ik een tankstation. En zo belande ik in het centrum. Oops, dat was niet zo slim: oefenen in het centrum. Gelukkig kwam ik er heelhuids uit, maar geen tankstation gevonden. Ik keerde terug naar de hostel, waar ik de brommer aan de overkant van de straat liet vullen met een waterfles. Ik kocht 1,5l voor 20k (€1,25). Riley vroeg hoe het gegaan was. Het was makkelijk en went heel snel. Hij deed een proefritje op mijn scooter en besloot dat hij toch graag met me zou meekomen. De hostel belde hun partner op en 3min later stond de tweede scooter voor de deur. Riley sloot zich maar al te graag aan bij mijn plannen.

Ik had alles doordacht. Ik wil drie locaties doen: Titra Gangga, Pura Lempuyang en Balai Gili (Water Palace).  Nu is Pura Lempuyang bekend geworden door instagram. Vele hebben een foto met de de Gate to heaven. Zoveel mensen willen deze foto dat de tempel hiervoor een fotograaf heeft ingezet. Later gaan we daar verder op in.  Anyway, ik wil daar heen wanneer het niet al te druk is. Ik heb namelijk geen zin om 3u in de rij te staan. Dus graag zou ik in die tempel zijn rond 15-16u. 

Het rijden met scooter wende heel snel. Het was hier veel rustiger dan de locaties waar ik voordien geweest was. Zo deelden we de weg slechts met enkele andere voertuigen. Ik had een  systeem bedacht waaree ik ik ijn gsm via bluethooth aan mijn speaker verbond. Op deze manier konden we de weg vinden zonder naar een scherm te kijken, de gps zou me namelijk de weg vertellen. Ik was een trage weggebruiker. 50km/u op een brommer voelt heel snel aan. Dus vaak bleef het bij bij 30 of 40km/u. In België zou me dit stress geven, maar hier niet. Iedereen gaat gewoon om je heen. Op weg gingen we even aan de kant bij aapjes en een mooi uitzicht.

De eerste stop is dus Titra Gangga. We parkeerde bij een lokaal restaurantje, en drinken een sprite en een mixt juice. Titra Gangga is een voormalig koninklijk paleis, gesitueerd in Oost Bali. Het is één hectare groot en is gevuld met vijvers/ fonteinen waarin vissen zwemmen en standbeelden. Voor 5k koop kan je visvoer kopen. Vele stoppen op de stenen in de eerste vijver om een 'visvoerfoto' te nemen (opnieuw gebaseerd op instagram). Ik kocht visvoer en samen met Riley gaven we de andere, vergeten vissen, eten. Nadien gingen we naar de instagramvijver. Daar gooide in de rest van het zakje leeg. Ik slaagde er in om alle goudvissen uit de vijver te lokken, weg bij de anderen. Dit vond ik best best grappig. Rap rap maakte we een (slechte) versie van de bekende foto's.
 

Daarna gingen we door naar Pura Lempuyang. Deze is gesitueerd op de flank van een berg. Het laatste stuk naar de tempel was stijl en vol haarspeldbochten. Ik had hier geen problemen mee, dit alles leek natuurlijk te gaan. Riley daar in tegen kwam enkele keren vast te zitten in de haarspeldbochten waardoor hij moest afstappen. Uiteindelijk haalden we de top. Pura Lempuyang heeft 4 levels, met 2900 traptreden in het totaal. De gate to heaven bevindt zich op het eerste niveau. Ik ging in de rij staan en Riley wilde verder wandelen. We spraken af over 1u30. De rij viel mee. Het was slechts 3 lussen, minder dan de helft van de beschutting was gevuld. Ik had de timing bijna juist, want na mij kwamen er amper mensen bij. Maar de rij ging traag. Ik had de helft van een lus gedaan na 30minuten. Dit was een pak langzamer dan verwacht. Ik begon een gesprekje met de twee Franse damens achter mij, beiden uit Parijs. En voor ik het wist stond één van de twee in het laatste stuk van de rij. Ze had geskipt, en ik hoorde bij heb. Ik voelde me hier slecht bij. Net als het stereotype van de Franstalige het hen geaard, deden ze alsof ze geen Engels spraken wanneer ze hierop werden aangesproken. Leugens werden aan de tempelwerker verteld via Google Translate. Ik wilde hier geen deel van uitmaken. 
Even tijd voor de realiteit. De weerspiegeling in prachtige foto's (al zeg ik het zelf) is niet via water, maar via een spiegel. De fotograaf heeft een soort zwarte steen vast, die ze onder de camera van je gsm plaatst. Je krijgt , wat voelt als, 10 seconden om verschillende poses te doen.  Waarna ze 'Done.' roept en je je gsm ophaalt, terwijl iemand anders naar de opening gaat. Van begin rij tot mijn beurt was 1:00:15. Ik had twee lussen overgeslagen. Ik verwacht dat karma binnenkort zich tegen mij keert.

Ik vertrok aan de stijle wandeling naar de volgende levels en Riley. Als snel bedacht ik me dat het me dat niet waard was. Ik keer de terug naar het eerste level om 'mensen te bekijken'. Wanneer Riley terig was namen we enkele foto's op de trap.

Daarna was het tijd voor de laatste locatie: Balai Gili. Dit is gelegen in Nederlands Indië, daarom is het ookwel bekend als Waterpaleis. i-Ik heb nochtans niemand gevinden die Nederlands spreekt. Het enige Nederlands dat ik vond was onder enkele beschrijvingen van opgehangen foto's. Dit is een prachtige tropische tuin. Er is voor iedereen wat wils: 3 grote zwembaden, verschillende vijvers, bloemen, groenten, fruit.... Tijdens deze wandeling hintte Riley dat hij zich niet goed vond. Eenmaal buiten zag hij er grijs uit, ik maakte me ongerust.

We gingen terug naar de hostel, ik op kop en hij volgde. We maakte de afspraak dat hij lang zou toeteren als er iets mis is. Nu was het veel drukker dan voordien, we werden langs alle kanten ingehaald en de toeters vlogen je rond de oren (vele gebruiken dit als een signaal dat ze je gaan inhalen/ als ze voorbij willen). En opeens was ik Riley kwijt. Ik checkte mijn spiegels elke 15sec maar opeens was hij weg. Ik wachtte 10min aan de zijkant van de baan, maar zag hem niet voorbij komen. Ik stuurde hem enkele berichten en zou op hem wachten in de hostel. Hii was daar niet. Ik voelde me slecht 'Ik had moeten terug keren om hem te vinden.' Een dikke 40min later, in het donker was hij eindelijk daar. Hij voelde zich rot slecht. Hij was uit mijn zicht verdwenen omdat  hij een noodstop moest maken om over te geven. Ik gaf hem de hydrolytes die ik van Noni had gekregen en ging alleen uit diner. Ik hoop dat hij morgen weer beter is.

Het was zo'n fijne dag. Zonnetje. Scooter. Tempels bezoeken. Enkel spijtig dat het een beetje in mineur moet eindigen. Arme Riley. Komt het door zijn juice? Ik hoop dat hij snel weer beter wordt. Morgen neem ik de lokale ferry naar Gili Air.

Groetjes

Anne