Long story short

Ik geef op.

Het is heel moeilijk om dagelijks aan mijn blog te werken. Het lukt ook niet wanneer ik tijdens een vrij momentje in de notities van mijn gsm schrijf. Het leven in kleine hostels is fijn: je maakt snel nieuwe vriendjes, en er is altijd iemand om mee te praten of op stap te gaan. Zij die mij kennen, weten dat ik een extrovert ben. Dit heeft tot gevolg dat ik zelfs 'momenten niets doen' aan het babbelen ben met mijn collegabackpackers. Hier een samenvatting van mijn tijd op Gili Air.

26 aug. Padangbai - Gili Air
Van alle dagen dat het kan regen, goot het vandaag. Mijn eerste echte plensbui sinds maanden (Perth was maar lichtjes). Om 8u30 stond ik paraat. Een werknemer van de hostel reed me op de scooter naar de checking plaats. Daar zag ik Riley terug. We schreven onze info op, ontvingen onze boardingpas en werden naar de boot gebracht. We reisden met Ekajaya. Zij hadden de grootste boot, en ik wilde zo weinig mogelijk golven ervaren. Onze bagage werd op de bovendek geplaatst en vastgebonden met touwen en een zeil. Dit deed me denken aan Turkije waar de bagage op de dak van de bos wordt vastgebonden. Beetje vreemd. Vervolgens was het tijd om een plekje te zoeken. Zij die klagen over de beenruimte op het vliegtuig, zullen de boot niet aangenaam vinden. Er was letterlijk 10-15cm plaats om je voeten neer te zetten, terwijl je langs de stoelen kroop (8 stoelen/ rij, 2x4). Als je neerzat zitten je knieën tegen de rugleuning gedrukt. Fijn fijn. Tijdens de tocht speelde de Avengers: The endgame. Geen fan.

Na 3u40 (na stoppen op Gili T en Gili Meno) kwamen eindelijk aan op het eiland. Bij de haven staan er geen taxi's te wachten, maar karretjes met pony's. Riley en in besloten de 1,3km te wandelen. Vervolgens kwamen we aan in Tipsea Turtel Gili Air. We checkte in, aten lunch en spendeerde tijd in het zwembad. We bleken de kamer te delen met Lukas (GER). Riley leerde Lukas kennen tijdens zijn nacht boven de toiletpot (Bamboo Paradise @ Padangbai). Hoor ik daar een recept voor instant vriendschap?! Lukas had eerste een dag op Gili T doorgebracht, maar hij was geen fan en besloot door te gaan naar Gili Air. Ik had de juiste keuze gemaakt! Lukas ging die avond naar een reggaebar voor een mushroomshake en de zonsondergang. Riley en ik sloten ons later bij hem aan, voor het avond eten. Eindelijk at ik de pizza die ik al zo lang verlangde. Het viel me op dat er geen vrouwen (in zicht) werkten. Dit zou kunnen liggen aan de heersende religie: Islam. Deze oude dame was moe en ging op tijd in bed.

27 aug. Verbranden en tekenen
Vandaag was een chilldag. Geen discussie. Ik heb geen zwembad meer gezien sinds ik Canggu verliet, dus vandaag zou ik het optimaal gebruiken. Lekker zonnen op de eenhoorn, drijven met de flamingo of waterlounges. Lekker lui leven. Ik dacht dat ik ondertussen wel gewoon was aan de zon. Echter wanneer ik eindelijk de schaduw opzocht bleek dat ik mis was. Tijdens lijn lunch merkte ik het rood dat opkwam. Shit. Binnen was het zelfs erger. Hoe dan ook ik was te laat.

Ik nam mijn tekengrief en zicht de schaduw op. Zoals altijd tonen mensen interesse in mijn tekeningen. Orania (werknemer) vertelde Kyle (NZ, een van de eigenaars) over mijn tekeningen. Niet veel later stond hij naast me en vroeg of ik iets wilde schilderen in de hostel. In ruil voor een gratis overnachting of een  Sure!  Hij liet me enkele werkjes in andere kamers zien. Aangezien mijn kamer 'kaal' was, mocht ik hier aan de slag. Ik mocht doen wat ik wilde. BOOM! Een explosie van ideeën. Tipsea Turtle heeft een schilpaddenkamer nodig. Snel maakte ik twee schetsen op de muur: een snorkelende schilpad en een schildpad met de wereldkaart op zijn schild. Ik haalde verf en begin aan de eerste lijnen. 

Die avond was er een bierpongtoernooi in de hostel. Lukas en ik vormde een team ("LA baby, we are famous"). Iedereen in de hostel was verbaasd over hoe competitief ik ben ("You are cheating, I know cause I would be cheating if I was in your position", "Faster please, time is running out"). De tijdlimieten die op de rondes stonden maakte me zeer zenuwachtig. Kyle bleef maar regels uit zijn mouw trekken. Als hoofdmonitor en jaren ervaring in kampen had ik het hier lastig mee, maar ik legde me neer bij zijn beslissingen. In de eerste 2 ronden was ik zeer gefocust. In de finale was ik dat helemaal niet meer. Er was geen tijdlimiet meer, we speelden tot het einde. Ik voelde de alcohol en ik bleef maar babbelen gevolgd door een snel gegooid balletje (beperkte focus). Lukas zorgde ervoor dat we de finale wonnen. Woop woop.

28 aug. Streetartist in wording
De rest van de groep ging snorkelen. Vanwege mijn rood kleurtje besloot ik niet mee te gaan. Dat is gewoon niet slim. Verder was ik veel enthousiaster over mijn schildpadden dan over het snorkelen. Het verven was leuk en frustrerend. Ik verkies pen over borstel omdat de lijn altijd even dik is, onafhankelijk van de druk. Het vergde wat oefening, maar ik wende eraan. 'Kleuren' was veel makkalijker dan 'tekenen'. Ik ben best tevreden met het resultaat. In de namiddag speelde ik wat harmonica en koelde ik mijn huid af in het zwembad. 

In de avond bestelde we pizza met de hostel. Dit is waar we de andere eigenaar Raye (AUS, andere eigenaar) leerde kennen. We gaven Kyle en Raye feedback over de lockers (die hadden een slot, maar er was een opening tussen de locker en het bed. Op zich geen probleem als je ze niet kon bewegen, maar je kon de locker onder het bed uitrekken en en alles er als nog uithalen) en de tuin (die iets meer planten kon gebruiken). De hostel was pas open en ze name alle feedback ter harte. Na het avondeten gingen we naar een feestje. Hier had ik niet veel zin in, maar wilde toch een kijkje nemen. Zoals verwacht was het niets bijzonder. Megan (US) en ik keerde terug naar de hostel waar we ons bij Lucas en Riley aansloten, en tot 2u babbelden.
Toen Raye terug kwam van het feestje, kwam hij even bij ons zitten. Met hem besproken we de spanning tussen Orania, Kyle en Shaski, en leerde over de hosteldrama. We benadrukte dat ze voorzichtig moeten zijn met het ongepaste gedrag van Shaski, omdat niet iedereen zo chill is als ons. Eén slechte review kan deze startende hostel de das omdoen.

29 aug. Gili Air - Lombok

We sliepen uit, onbeten, pakte onze backpacks in en namen afscheid van verschillende vriendjes. Vandaag is een verplaatsingsdag. We vonden Tipsea Turtle zo fijn dat we hun tweede locatie in Lombok ook willen testen. Omdat we dan meer dan 4 dagen in Tipsea Turtle zouden verblijven, kregen we een rug/turnzakje als aandenken. We regelde met de hostel dat hun vissersboot ons naar Lombok zou brengen (50k/ pers). Deze boot kon ons pas ophalen als hij terug was van de snorkeltrip van Gili T. Met andere woorden de 'chill streak' zette zich nog een dagje verder. Bij vertrek benadrukte de eigenaars dat we een fantastisch vriendengroepje zijn dat de sfeer in de hostel maakt. We waren altijd welkom om terug te komen en hier te werken/verblijven, een offer dat ze nog nooit eerder gemaakt hadden. Als dit niet het laatste deel van mijn reis was, had ik dat wellicht gedaan.

Onze vissersboot was zelfs kleiner dan verwacht. Het was 50cm breed en 5m lang, aan beide kanten was er een boomstam (?) om de balans te houden. De backpacks werden vooral in de bootgeplaatst en bedekt met een zeil. Het was laagtij, en moesten de kapitein helpen met het duwen van de boot (over voornamelijk rotsen en koraal). We namen in een rijtje plaats op bamboolatjes (je zat op de boot, niet erin) en de kapitein zat opgekruld achteraan bij de motor. De boottocht was heerlijk, na 20-30min kwamen we aan op Lombok. We werden met onze volle backpacks op 20m van het strand gedropt. Het was een hele opgave om je balans te houden met 2 rugzakken (20kg) en op slippers over koraal en rotsen te stappen, terwijl de golven je steeds weer raakten. 
Op weg van het strand naar de hostel was de schade van de aardbeving in 2018 meteen duidelijk. We zagen voornamelijk houten/ bamboohutjes. De stenen huizen hadden grote barsten en helden fel over naar de zijkant. 

We checkte in en waren super enthousias over onze kamer. De bedden waren in de muur gebouwd, met een gordijntje voor privacy. Het lampje ging aan door aan een twouwtje te trekken en he persoonlijke stopcontact had ook 2 usb-poorten. We waren zo enthousiast dat de werknemer ons de andere 'pod'kamer lied zien. Hoe grappig. We verkozen onze kamer, omdat de bedden parallel met de muur waren ipv loodrecht ingebouwd.

Tenslotte gingen we opzoek naar eten. Om de hoek zou een kleine warung zijn. Het eerste wat we tegenkwamen leek ons echter nogal 'sketchy' en besloten om iets verder te wandelen om te kijken wat onze opties waren. Er waren geen andere opties. Naast de hostel is er een 'bamboodorp': kleine hutkes van bamboo en doeken. Ik heb hier geen foto's van genomen, omdat ik het ongepast vond om foto's te nemen van onbekende mensen in hun leefomgeving. Ik wil hun leefomstandigheden niet als 'rampzalig' verspreiden. Als je begrijpt wat ik bedoel...
We keerden terug naar onze eerste en enige optie: Warung makan Putra Malaka. Het was een van grotere bamboohutjes. We werden warm onthaald, de vrouw leek wel zenuwachtig. Het eten was veel beter dan verwacht. Het is misschien oncomfortabel voor ons, maar toch vind ik het fijn. Dit is echt, en niet opgezet voor de toeristen.

Na het avond eten namen we plaats op het dakterras. Waar we met andere gasten spraken over Lombok. Morgen gaan we naar een Wildlife Park, op aanraden van een Nederlander.

Veel liefs

AB